O nas

Zrzeszenie Kościołów Chrystusowych w Polsce

„Pozdrawiają was wszystkie zbory Chrystusowe.”

Rzymian 16:16

Kościół Chrystusowy…

Kim są ci ludzie?”

[Poniższe informacje pochodzą z traktatu autorstwa Joe. R. Barnetta]


Prawdopodobnie słyszałeś o Kościele Chrystusowym. Być może pytałeś także: „Kim są ci ludzie? Czym, jeśli w ogóle czymkolwiek, Kościół ten różni się od setek innych kościołów na świecie?” 

Być może byłeś ciekaw: 
Jakie ma podstawy historyczne? 
Jak wielu ma członków? 
Co głosi? 
W jaki sposób odprawia nabożeństwa? 
Co sądzi o Biblii?

Na te i inne pytania znajdziesz odpowiedzi na niniejszej stronie.
 

Jak wielu ma członków?

Na świecie istnieje około 20.000 zborów Kościoła Chrystusowego posiadających od 2,5 do 3 milionów członków. Istnieją małe zbory posiadające po prostu kilku członków oraz te wielkie, grupujące po kilka tysięcy wiernych. Liczba ta przedstawia czynnych członków. Kościół Chrystusowy znajduje się w każdym stanie U.S.A. oraz w 109 innych krajach, między innymi w Polsce.

Ludzie posiadający ducha odrodzenia

Członkowie Kościoła Chrystusowego są ludźmi posiadającymi ducha odrodzenia. Pragną przez powrót do Nowego Testamentu odtworzyć w naszych czasach prawdziwy Kościół założony przez Jezusa Chrystusa. Słynny europejski teolog dr. Hans Kung, opublikował kilka lat temu książkę zatytułowaną „Kościół”. Kung ubolewa nad faktem, że Kościół przez wieki zbłądził pod ciężarem ludzkiej tradycji i nie jest tym, czym według planu Chrystusa być powinien. Według Kung’a, jedyną odpowiedzią jest powrót do Pisma Świętego celem ujrzenia czym Kościół był w początkach swego istnienia, a następnie odtworzenie istoty prawdziwego Kościoła. Pod koniec osiemnastego wieku ludzie z różnych ugrupowań religijnych, studiujący niezależnie od siebie w różnych częściach świata Pismo Święte, zaczęli pytać: 

– Dlaczego nie wyjść poza denominacjonalizm i nie wrócić do prostoty i czystości pierwszowiekowego Kościoła? 
– Dlaczego nie trzymać się wyłącznie Biblii i nie kontynuować „trwania w nauce apostolskiej…”? (Dz. 2:42) 
– Dlaczego nie siać tego samego ziarna (Łuk. 8:11) jakie siali chrześcijanie w pierwszym wieku i nie być tylko i po prostu chrześcijanami, tak jak oni? 

Oni to zachęcali każdego aby porzucił denominacjonalizm, aby odrzucił ludzkie wierzenia i poszedł za głosem Biblii. Uczyli, że niczego nie można wymagać od człowieka jako aktu wiary za wyjątkiem tego, co w sposób oczywisty wynika z Pisma Świętego. Podkreślali z naciskiem, że powrót do Biblii nie oznacza ustanowienia innej denominacji, lecz raczej powrót do pierwszego, prawdziwego kościoła. Członkowie Kościoła Chrystusowego są entuzjastami właśnie takiego podejścia do wiary. Mając Biblię za jedynego przewodnika pragniemy dowiedzieć się jaki był pierwotny Kościół i odtworzyć go dziś dokładnie. Nie uważamy tego za arogancję, wprost przeciwnie: sądzimy iż nie mamy prawa żądać od ludzi lojalności w stosunku do ludzkich kościołów, musimy jedynie nawoływać do naśladowania Boskiego wzorca.

Bez denominacji

Z tego powodu nie jesteśmy zainteresowani utworzonymi przez ludzi wyznaniami, lecz po prostu wzorcem nowotestamentowym. Nie przedstawiamy siebie jako denominacji – ani katolickiej ani protestanckiej ani żydowskiej, lecz po prostu jako członków Kościoła, który Jezus ustanowił i za który umarł. Ta właśnie okoliczność jest przyczyną, dla której nosimy Jego imię. Nazwa „Kościół Chrystusowy” nie jest znakiem rozpoznawczym grupy wyznaniowej, lecz raczej terminem opisowym wskazującym iż Kościół ten należy do Chrystusa. Znamy nasze osobiste wady i słabości, i to właśnie jest najważniejszym powodem dla którego pragniemy dokładnie wypełniać całkowicie wystarczający i doskonały plan, jaki Bóg ma dla Swego Kościoła.

Jedność opiera się na Biblii

Od czasu gdy Bóg przelał na Chrystusa „całą moc” (Mat. 28:18) i od czasu gdy służy on także dzisiaj jako mówca Boży (Hebr. 1:1-2), jesteśmy przekonani, że tylko Chrystus posiada odpowiedni autorytet, aby powiedzieć czym jest Kościół i czego powinniśmy uczyć. Ponieważ wyłącznie Nowy Testament zawiera instrukcje Chrystusa skierowane do Jego uczniów, tylko on może służyć jako podstawa nauki o Bogu i Jego Kościele. Wierzymy, że pozbawiona ludzkiej ingerencji nauka nowotestamentowa jest jedyną wskazówką dla kobiet i mężczyzn jak zostać prawdziwym chrześcijaninem. Wiemy, że podział religijny jest złem. Jezus modlił się o jedność (Jana 17, 21). Później Paweł również prosił, aby nie było rozłamów, lecz aby wszyscy zjednoczyli się w Chrystusie (I Kor. 1, 10). Wierzymy, że jedyną drogą do osiągnięcia jedności jest powrót do Biblii. Kompromis nie daje jedności. Oczywistym jest, że żaden człowiek, ani grupa ludzi nie ma prawa do ustanawiania zasad w Kościele Jezusa Chrystusa. Słuszna jest zachęta: „Zjednoczmy się przez naśladowanie Biblii!”. To jest prawidłowe. To jest bezpieczne. A zatem Kościół Chrystusowy nawołuje do jedności religijnej, lecz opartej wyłącznie na Biblii. Wierzymy, że popieranie nauki innej od nowotestamentowej i odrzucanie nowotestamentowych nakazów oraz naśladowanie nauki i ludzkich tradycji nie zawartych w Nowym Testamencie jest „dodawaniem i ujmowaniem” z nauki Bożej. Zarówno dodawanie jak i ujmowanie jest wyraźnie potępione przez Biblię (Gal. 1:6-9; Obj. 22:18,19). To właśnie jest przyczyną, dla której Nowy Testament jest jedyną podstawą wiary i praktyki jaką posiadamy w Kościele Chrystusowym.

Każdy zbór jest autonomiczny

Kościół Chrystusowy nie posiada skomplikowanej centrali. Każdy zbór jest autonomiczny. Więzią łączącą wszystkie zbory jest wspólna wierność Chrystusowi i Jego nauce. Zbory współpracują przy wspomaganiu domów dziecka, domów starców, pracy misyjnej itd. Jednakże udział w owej współpracy jest całkowicie dobrowolny ze strony każdego zboru. Każdy zbór zarządzany jest lokalnie przez ciało zborowe braci starszych (przynajmniej troje) wybieranych spośród ogółu członków. Są to mężczyźni posiadający specjalne kwalifikacje do sprawowania tego urzędu wymienione w pierwszym liście do Tymoteusza 3:1-10 i Tytusa 1:5-9. W każdym zborze istnieją także diakoni. Oni także muszą posiadać kwalifikacje wymienione w pierwszym liście do Tymoteusza 3:12-13.

Nabożeństwo

Nabożeństwo w Kościele Chrystusowym koncentruje się na pięciu punktach, tych samych jakie istniały w Kościele pierwszowiekowym. Wierzymy, że wzór ten jest bardzo ważny. Jezus powiedział: „Bóg jest duchem, a ci, którzy mu cześć oddają, winni mu ją oddawać w duchu i w prawdzie” (Jana 4:24). Werset ten uczy nas trzech rzeczy: 

1. Nabożeństwo musi być skierowane do właściwej osoby-Boga. 
2. Musi być prowadzone we właściwym duchu. 
3. Musi być zgodne z prawdą. 

Czcić Boga zgodnie z prawdą oznacza czcić Go zgodnie z Jego Słowem, ponieważ Jego Słowo jest prawdą (Jana 17:17). Dlatego też nie wolno nam odjąć żadnego punktu, jaki znajduje się w Jego Słowie, ani też dodać czegoś, czego naszym zdaniem tam brakuje. W sprawach wiary powinniśmy „pielgrzymować w wierze” (II Kor. 5:7). Ponieważ zaś wiara przychodzi ze słuchania Słowa Bożego (Rzym. 10:17), nic co nie jest autoryzowane przez Biblię nie może być czynione w wierze, a cokolwiek nie wypływa z wiary jest grzechem (Rzym.14:23). Pięcioma punktami nabożeństwa obchodzonymi przez pierwszowiekowy Kościół było: śpiewanie, modlitwa, głoszenie ewangelii, spożywanie Wieczerzy Pańskiej oraz składanie ofiary. Jeśli zapoznałeś(-łaś) się z Kościołem Chrystusowym, prawdopodobnie zauważyłeś(-łaś), że przynajmniej w trzech wymienionych wyżej punktach praktyka nasza różni się od praktyki większości ugrupowań religijnych. Pozwól zatem, że skoncentrujemy się na tych trzech punktach i wyjaśnimy przyczyny dla których to robimy. 

Śpiew zbiorowy 

Rzeczą jaką ludzie dostrzegają najczęściej w Kościele Chrystusowym jest fakt, że śpiewamy bez akompaniamentu instrumentów muzycznych – śpiew zbiorowy jest jedynym rodzajem muzyki używanym na naszych nabożeństwach. Mówiąc prosto, powód jest taki: pragniemy prowadzić nabożeństwa zgodnie z instrukcjami Nowego Testamentu. Nowy Testament pomija muzykę instrumentalną, dlatego wierzymy, że słusznie i bezpiecznie jest pominąć ją także. Gdybyśmy używali instrumenty muzyczne, musielibyśmy to czynić bez poparcia autorytetu Nowego Testamentu. Nowy Testament zawiera tylko 8 wersetów na temat muzyki w czasie nabożeństwa. Oto one: 

„A gdy odśpiewali hymn wyszli ku Górze Oliwnej” (Mat. 26:30). 
„A około północy Paweł i Sylas modlili się i śpiewem wielbili Boga…” (Dz. 16:25). 
„…Dlatego będę cię wyznawał między poganami i będę śpiewał imieniu twemu” (Rzym. 15:9). 
„…będę śpiewał duchem, będę też śpiewał i rozumem” (I Kor. 14:15). 
„bądźcie pełni Ducha, rozmawiając ze sobą przez psalmy i hymny i pieśni duchowne, śpiewając i grając w sercu swoim Panu’ (Efez. 5:18, 19). 
„Słowo Chrystusowe niech zamieszka w was obficie; we wszelkiej mądrości nauczajcie i napominajcie jedni drugich przez psalmy, hymny, pieśni duchowne wdzięcznie śpiewając Bogu w sercach waszych” (Kol. 3:16). 
„Opowiem imię twoje braciom moim, w pośrodku zgromadzenia śpiewać ci będę” (Hebr. 2:12). 
„Cierpi kto między wami? Niech się modli. Weseli się Kto? Niech śpiewa pieśni” (Jak. 5:13). 

W powyższych fragmentach Nowego Testamentu instrumenty muzyczne nie występują. Z historii wiemy, że instrumenty muzyczne podczas nabożeństwa wprowadzono po raz pierwszy w szóstym wieku, a powszechną praktykę ich używania, na początku dziewiątego wieku. Używanie instrumentów muzycznych podczas nabożeństwa było potępiane przez takich przywódców jak John Calvin, John Wesley i Charles Spurgeon, ponieważ nie występują one w Nowym Testamencie. 
 

Wieczerza Pańska (Komunia) w każdą niedzielę

Innym miejscem, które być może zauważyłeś, różniącym Kościół Chrystusowy od innych ugrupowań religijnych, jest Wieczerza Pańska. Pamiątkowa wieczerza zainaugurowana została przez Jezusa owej nocy, gdy został zdradzony (Mat. 26:26-28). Obchodzona jest przez chrześcijan na pamiątkę śmierci Pańskiej (I Kor. 10:16). Jako członkowie Kościoła Chrystusowego różnimy się od wielu innych kościołów tym, że obchodzimy Wieczerzę Pańską pierwszego dnia każdego tygodnia. Przyczyna tego leży raz jeszcze w naszym pragnieniu trzymania się nowotestamentowej nauki. Dzieje Apostolskie opisując praktykę pierwszowiekowego Kościoła podają: „A pierwszego dnia po sabacie, gdy się zebraliśmy na łamanie chleba …” (Dz. 20:7). Niektórzy oponują twierdząc, że tekst ów nie wyszczególnia pierwszego dnia każdego tygodnia. To prawda – zupełnie tak samo jak nakaz obchodzenia sabatu nie wyszczególniał każdego dnia sabatu. Przykazanie było proste: „Pamiętaj o dniu sabatu, aby go święcić” (II Mojż. 20:8). Żydzi rozumieli jednak, iż oznacza to każdy sabat. Wydaje nam się, że rozumując podobnie, należy przyjąć iż „pierwszy dzień tygodnia” oznacza pierwszy dzień każdego tygodnia. Wiemy od tak wielkich historyków jak Meander i Euzebiusz, że chrześcijanie w pierwszych wiekach obchodzili Wieczerzę Pańską każdej niedzieli. 
 

Modlitwa

„Chcę tedy, aby się mężczyźni modlili na każdym miejscu…” (I Tym. 2:8). Tak też i jest w Kościele Chrystusowym. Kilku z braci modli się w głos słowami płynącymi z serca, każdy osobno, aby modlitwa odbywała się zgodnie z ustalonym porządkiem, „Albowiem Bóg nie jest Bogiem nieporządku, ale pokoju” (I Kor. 14:33). Kobiety nie biorą udziału w głośnej modlitwie i w wygłaszaniu kazań. Kościół Chrystusowy naucza tak na podstawie słów Apostoła Pawła, który pisze, że wszystkie zbory w pierwszym wieku stosowały taką praktykę. „[…] tak we wszystkich zborach świętych. Niech niewiasty na zgromadzeniach milczą, bo nie pozwala się im mówić…”(I Kor. 14:33-34). Dalej Duch Święty przez Apostoła Pawła podaje: „[…] co wam pisze jest przykazaniem Pańskim, a jeśli ktoś tego nie uzna, sam nie jest uznany” (I Kor. 14:37-38).

Warunki członkostwa

Być może jesteś ciekawy w jaki sposób możesz stać się członkiem Kościoła Chrystusowego. Jakie są warunki? Kościół Chrystusowy nie mówi o członkostwie w pojęciu jakiejś formalności, która musi zostać dopełniona celem aprobaty. Nowy Testament pokazuje nam, co czynili ludzie w pierwszym wieku, aby stać się chrześcijanami. Gdy człowiek stawał się chrześcijaninem, automatycznie był członkiem Kościoła. To samo odnosi się do dzisiejszego Kościoła Chrystusowego. Nie ma innych warunków czy ceremonii jakich należałoby dopełnić, aby być włączonym do Kościoła. Jeśli ktoś zostaje zbawiony, w tym samym czasie staje się członkiem Kościoła. Nie wymaga się żadnych dalszych kroków kwalifikacyjnych do otrzymania członkostwa w Kościele. W pierwszym dniu istnienia Kościoła, ci którzy pokutowali za grzechy i ochrzcili się, zostali zbawieni (Dz. 2:38). Od tego też dnia wszyscy, którzy byli zbawieni, zostali „przydani do Kościoła” (Dz. 2:47). Zgodnie z tym wersetem, sam Bóg „przydawał zborowi na każdy dzień tych, którzy mieli być zbawieni”. Dlatego pragnąc naśladować ten wzór nie wybieramy ludzi do Kościoła, ani nie poddajemy ich specjalnej selekcji. Nie mamy prawa żądać niczego ponad posłuszne poddanie się Zbawicielowi. 
Warunki zbawienia jakie podaje Nowy Testament: 

1. Należy słuchać Ewangelii, jako że „wiara jest ze słuchania a słuchanie przez Słowo Chrystusowe” (Rzym. 10:17). 
2. Należy wierzyć, ponieważ „bez wiary nie można podobać się Bogu” (Hebr. 11:6). 
3. Należy pokutować i żałować za grzechy, ponieważ Bóg „wzywa wszędzie wszystkich ludzi aby się upamiętali” (Dz. 17:32). 
4. Należy wyznać Jezusa przed ludźmi, jako Pana, ponieważ powiedział: „Każdego, który mnie wyzna przed ludźmi i Ja wyznam przed Ojcem moim, który jest w niebie” (Mat. 10:32). 
5. Należy się ochrzcić na odpuszczenie grzechów, ponieważ Piotr powiedział: „Upamiętajcie się i niechaj się każdy z was da ochrzcić w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów waszych (Dz. 2:38).

Znaczenie chrztu

O kościele Chrystusowym krąży opinia, że kładzie on duży nacisk na konieczność chrztu. Nie dlatego nalegamy na chrzest, że jest to „zarządzenie kościoła”, lecz że jest to nakaz Chrystusa. Nowy Testament mówi, że chrzest jest aktem niezbędnym dla zbawienia (Mar. 16:16; Dz. 2:38; Dz. 22:16). Nie praktykujemy chrztu niemowląt, ponieważ chrzest nowotestamentowy przeznaczony jest tylko dla grzeszników, którzy nawrócili się do Pana przez wiarę i pokutę. Niemowlę nie ma grzechów, za które miałoby żałować ani też nie może wyznać swojej wiary. Jedyną formą chrztu jaką praktykujemy w Kościele Chrystusowym jest zanurzenie w wodzie. Greckie słowo, od którego wywodzi się wyraz „chrzest” oznacza: moczyć , zanurzać, zatapiać. Pismo Święte przedstawia chrzest jako pogrzeb w śmierci Chrystusa (Dz. 8:35-59; Rzym 6:3-4; Kol. 2:12). Chrzest jest niezwykle ważny, ponieważ Nowy Testament wiąże z nim następujące cele: 

1. Jest wstępem do Królestwa Bożego (Jana 3:5). 
2. Jest zetknięciem się z krwią Chrystusa (Rzym. 6:3-4/. 
3. Jest przyobleczeniem w Chrystusa (Gal. 2:27). 
4. Jest niezbędny do zbawienia (Mar. 16:16; I Piotra 3:21). 
5. Jest na odpuszczenie grzechów (Dz. Ap. 2:38). 
6. Jest obmyciem się z grzechów (Dz. Ap. 22:16). 
7. Jest wejściem do Kościoła (I Koryntian 12:13; Efez. 1:23). 

Ponieważ Chrystus umarł za grzechy całego świata udział w Jego zbawczej łasce dostępny jest każdemu (Dz. 10:34,35; Obj. 22:17), nie wierzymy aby ktoś był przeznaczony do zbawienia czy potępienia. Niektórzy dokonują wyboru i przychodzą do Chrystusa w wierze i posłuszeństwie – ci będą zbawieni. Inni odrzucą Jego wezwanie i zostaną potępieni (Mar. 16:16). Zostaną straceni nie dlatego, że byli przeznaczeni do potępienia, lecz dlatego, że jest to droga, którą wybrali. 
 


Należymy do Kościoła którego Głową jest sam Chrystus, stąd też nazwa „Kościół Chrystusowy” 

Wszystkich chętnych i zainteresowanych zgłębianiem słowa Bożego zapraszamy na nasze nabożeństwa.